25 lutego będzie miał miejsce międzynarodowy dzień solidarności z "belgradzką szóstką" za jak najszybszym uniewinnieniem wszystkich działaczy anarchosyndykalistycznej ASI-MUR, oskarżonych o absurdalne zarzuty "terroryzmu międzynarodowego"
Zbiórka: Warszawa, Plac Zamkowy, godź 16:30- 25 lutego, skąd przejdziemy do Rotundy.
"STOP TERRORYZMOWI PAŃSTWOWEMU!"
Zaprasza ZSP-MSP oraz WRS.
Video w połączeniu z rosyjskim hip hopem z politycznym przekazem inspiruje do działania. To wspaniale, że nawet w takim totalitarnym państwie jak Rosja działają anarchiści.
23 w Rosji to święto "Dzień Obrońców Ojczyzny" (a także rocznica początku masowej deportacji Czeczenów w 1944 r.). Anarchiści w Moskwie demonstrowali przed siedzibą wojska i rzucili czerwoną farbę na budynek.
Jak informuje serwis www.libcom.org niedzielna demonstracja neofaszystów z Patriotycznego Klubu Tesalii w greckim mieście Larissa została rozbita przez miejscowych antyfaszystów. W wyniku starć, jakie się wywiązały 4 antyfaszystów zostało aresztowanych. Studenci miejscowego Uniwersytetu Medycznego podjęli okupację uczelni domagając się uwolnienia zatrzymanych.
Neofaszyści próbowali zgromadzić się w niedzielne południe, by demonstrować przeciwko planowanej ustawie, legalizującej status przebywających w Grecji imigrantów. Jak wynika z komunikatu, wydanego przez studentów okupujących Uniwersytet Medyczny, planowane miejsce zbiórki faszystowskiego marszu, plac Visarionos, zostało jednak wcześniej zajęty przez antyfaszystowską kontrdemonstrację, której uczestnicy zaatakowali i rozproszyli przybyłych rasistów. Zniszczony został należący do nich van, którym poprzedniej nocy patrolowali ulice miasta polując na imigrantów.
Gdy neofaszyści zarządzili odwrót, uczestnicy kontry zostali zaatakowani przez oddziały szturmowe policji, które próbowały zepchnąć ich na główny plac miasta i otoczyć. Podczas starć zatrzymano 4 osoby. Demostranci wycofali się na teren Uniwersytetu Medycznego, który znalazł się pod okupacją. Pomimo nalegań policji, rektor uczelni odmówił wydania zgody na uchylenie azylu akademickiego, co zapobiegło wkroczeniu policji na teren Uniwersytetu.
Tego samego dnia w Atenach policja zatrzymała dwu członków neonazistowskiego ugrupowania Złoty Świt. Przy zatrzymanych znaleziono dużą ilość partyjnej propagandy i pistolet Zastava kalibru 9 milimetrów. Policja dokonała przeszukań w domach obu zatrzymanych i lokalach Złotego Świtu, jednak jak podała w swym komunikacie, nie odnalazła tam innej broni. Obaj zatrzymani neonaziści pozostają w areszcie.
Źródło: http://czsz.bzzz.net/czarny
Warszawscy anarchiści 10 lutego powołali do życia nową inicjatywę, stawiającą sobie za cel organizację pomocy dla zmagającego się z nowotworem Rafała Górskiego, anarchistycznego aktywisty i pisarza.
Jak piszą założyciele Komitetu Pomocy dla Rafała Górskiego na swej stronie internetowej www.dlarafalagorskiego.blogspot.com
„Dnia 10.02.2010 został powołany do życia Komitet Pomocy dla Pisarza i Społecznika Rafała Górskiego, założony w Warszawie przez znajomych Rafała. Komitet wystapil do MSWiA z wnioskiem o zgodę na przeprowadzenie zbiórki publicznej. Do tego czasu bedzie prowadzona zbiórka prac i przedmiotów, które zostaną wystawione na aukcji internetowej. Wszyscy chętni do przekazania prac, albo jakiejkolwiek pomocy Rafałowi proszeni są o kontakt za pośrednictwem tego bloga. Będziemy starali się na bieżąco informować o postępach w przygotowaniu do zbiórki, w miarę możliwości będziemy też starać się informować o aktualnym stanie zdrowia Rafała. Po uzyskaniu wszelkich pozwoleń na działalność, opublikujemy naszą pełną dokumentacje.”
Kolektyw Czarny Sztandar zwraca się do wszystkich czytelników o wsparcie dla nowej inicjatywy, jak również wszelkich innych projektów stawiających sobie za cel pomoc Rafałowi.
Źródło: http://czsz.bzzz.net/czarny
Co najmniej 27 cywilów zginęło, a 14 zostało rannych w omyłkowym nalocie sił NATO na konwój pojazdów - informuje afgańskie MSW.
Według Sojuszu pojazdy miały przewozić bojowników. Dopiero później odkryto, że w pojazdach były kobiety i dzieci.
Rakiety trafiły w 3 minibusy, gdy zjeżdżały z głównej drogi. Jechało nimi 42 cywilów - powiedział Amanullah Hothaki z rady lokalnej w prowincji Uruzgan.
(pap)
Powstaje strona, właściwie blog o Animal Liberation Front, wszystkich zainteresowanych tematem, jak i chętnych pomóc w tworzeniu i prowadzeniu proszę o kontakt-bzn.zon@gmail.com
ALFront - www.ALFront.wordpress.com
Płaszczyzna większosciowa.
Pojecie wyzwolenia zwierząt jest na tyle wszechobecna tendencja w ruchu ekologicznym, aby zdać sobie sprawę z wagi tego pojęcia. Jest to tendencja, która mówi o potrzebie uszanowania życia naszych Braci Mniejszych, od narodzin, aż po naturalna śmierć.
Źródłem naszej walki jest to, co pokochaliśmy. Każde istnienie, każde miejsce, chwila. Drzewo, kamień, orzeł, wilk i człowiek. To nierozerwalna wieź z Natura.
ZYCIE.
To najważniejsza jednostka, jaka sie kierujemy. Nie jesteśmy ani pro-choice, ani pro-life; zostawiamy to do osobistych przemyśleń. Chodzi nam o wartość, sama w sobie; nie o poglądy.
PRZEMOC.
W naszej walce, nigdy nie stosujemy przemocy względem oprawców i tych którzy niszczą Zycie na Ziemi!
Jeśli kiedykolwiek dowiesz sie, ze ALF kogoś zabił, pobił, to wiedz, ze jest to stek bzdur, wymyślonych by zdyskredytować to środowisko.
RADYKALIZM.
Nasz radykalizm wynikł z tego, ze żadna z innych dróg nie spełnia naszych oczekiwań.
Ani protesty, ani petycje, ani strajki głodowe. Nic z tych rzeczy nie przezwycięży finansów i wpływów oprawców zwierząt.
ALTERNATYWA.
Nie staramy sie być alternatywa dla innych grup animalistycznych. Nasze akcje staramy sie oprzeć tak samo na radykalizmie, co i na edukacji.
Te dwie drogi nie mogą istnieć osobno!
Naszym celem jest stworzenie ‘ruchu’, nie ugrupowania!
Nie jesteśmy partia polityczna, czy religijna. Jesteśmy ‘ruchem’, a wiec idziemy do przodu, tworząc nowe stosunki społeczne, oparte na poszanowaniu wszystkich istnień!
DIETY BEZMIĘSNE.
Tylko poprzez wyzbycie sie udziałów w przemyśle zbrodni, możemy mówić o ‘wyzwalaniu zwierząt’. Dlatego nie jemy produktów pochodzenia zwierzęcego. Nie stosujemy kosmetyków testowanych na zwierzętach i zawierających składniki odzwierzęce.
Nie nosimy odzieży pochodzenia zwierzęcego. Nie stosujemy żadnych produktów, które zawierają w swoim składzie coś odzwierzęcego.
RUCH.
Tylko poprzez rozwój nas samych, możemy pomoc tym, którzy cierpią.
Wiemy, ze mogą pojawić sie tendencje, które będą chciały nas ośmieszyć w oczach innych. Tylko, poprzez tworzenie ‘czystych relacji’ możemy odeprzeć wszelkie ataki.
Tylko poprzez ’szczere działanie’, ‘otwartość serca i umysłu’ możemy osiągnąć to, co wcześniej było zaprzepaszczone przez naszych poprzedników.
ELITY.
Nie tworzymy zadnych elit. Nie mamy przywodcow. Laczy nas walka o to, co pokochalismy. Brednie zostawmy tym, ktorzy poszukuja ’swiatowych terrorystow’ i w glownej mierze sensacji. Nie maja oni w naszych umyslach poparcia. Popieramy natomiast wszelkie inne ruchy wyzwolencze i autonomiczne.
FEDERACYJNOSC.
Nie tworzymy zadnych osrodkow, nie tworzymy zadnych biur, zadnych instytucji.
Jestesmy ruchem ogolnopolskim. Zrzeszajacym grupy i pojedyncze osoby zgadzajace sie na dzialanie pod bandera ALF-Polska.
Praktycznie, nie znamy sie. Wiele osob, nigdy nie widzialo siebie na oczy. Laczy nas jeden cel – wyzwolenie zwierzat i szacunek dla ich zycia.
WLASNOSC.
Odczucie wlasnosci, wyroslej na cierpieniu innych nie traktujemy zgodnie z litera prawa. Tylko uczciwa, godna i nie oparta na cierpieniu praca daje czyste zniwo nas samych.
Niszczymy czyjas wlasnosc, tak samo, jak morduje sie miliony zwierzat i niszczy przyrode. Stosujemy prawo ‘oko za oko, zab za zab’; jednak bez stosowania przemocy wzgledem ludzi!
Interesuje nas tylko stwarzanie strat finansowych i uwalnianie zwierzat!
FINANSE.
Nasze akcje nie sa oparte na pobieraniu pieniedzy za nie. Nie zrezygnujemy rowniez z przeprowadzenia akcji, jesli ktos chcialby nas przekupic. Nie stosujemy zadnych kompromisow. Jedyne, na czym nam zalezy, to stwarzanie strat finansowych oprawca zwierzat i tym, ktorzy niszcza Nature.
UZYWKI.
Jest to osobisty wybor kazdego czlowieka, bez wzgledu na jego poglady.
Jako ALF-Polska, odzegnujemy sie od stosowania uzywek podczas akcji przez nas tworzonych.
ANARCHIZM.
Jako ALF-Polska nie jestesmy grupa stricte anarchistyczna. Natomiast, ludzie zwiazani z ALF-Polska maja swoj osobisty do niego stosunek. Czesto oparty na wsparciu anarchistycznych tendencji, glownie “zielonego anarchizmu” – opartego na wyzwoleniu wszystkich istnien od cierpienia i poszanowaniu Natury.
Stad, wiele grafik ALF zawiera symbolike anarchistyczna.
RELIGIA.
Tak jak anarchizm, jest to prywatny wybor kazdego czlowieka. Jako calosc, nie opowiadamy sie za zadna religia.
ALF Polska moga tworzyc tak samo chrzescijanie, muzulmanie, zydzi, poganie, buddysci, i wielu innych. Nie tworzymy granic w ‘ruchu’, ktory staramy sie budowac.
PRAWO.
Popieramy rozwiazania zgodne z poszanowaniem prawa wszystkich ludzi, ale nie w przypadkach, kiedy nie szanuje sie prawa do zycia innych istnien, czy Natury.
Czlowiek nie jest najwazniejsza czescia tej Planety. Dlatego nasze akcje opieraja sie czesto na naruszeniu prawa, glownie prawa wlasnosci.
Patrz: WLASNOSC.
Nie jestesmy za respektowaniem niesprawiedliwego prawa, czyniacego ze zwierzat niewolnikow na ludzkie potrzeby. Czyniacego Ziemie miejscem smierci i zniszczenia.
WOLNOSC SLOWA.
Nie posiadamy tendencji totalnych. Jestesmy ‘ruchem’, a nie ugrupowaniem, stowarzyszeniem; liczymy wiec na owy ‘ruch’.
Liczymy sie z wyborem, z wolnoscia wypowiedzi. Mamy wlasne poglady na wiele spraw; z wieloma rzeczmy mozemy sie nie zgodzic, ale liczymy na konstruktywna debate.
METODY DZIALANIA.
Jesli powiesz – jestescie zbyt radykalni; to zastanow sie, ile daja Twoje metody dzialania. Sadzimy, ze nadszedl juz czas, na zwrocenie bacznej uwagi na los zwierzat. Bynajmniej, nie bedziemy poklepywac sie po plecach w srodowisku, chcemy zwrocic uwage spoleczenstwa na ten problem.
Powiedz – ilu ludzi zwrocilo uwage na problem zwierzat podczas zbierania podpisow pod petycjami…
Ilu ludzi nie weszlo do cyrku, podczas manifestacji pod nim…
Ile osob przestalo jesc martwe ciala zwierzat, podczas pikiety pod rzeznia…
Ile kobiet przestalo nosci futra… itd.
Sadzimy, ze tylko poprzez ‘zwrocenie uwagi’ mozemy nauczyc wieksza czesc spoleczenstwa poszanowania praw zwierzat.
Popieramy tak samo edukacje, co radykalizm. Bierzemy czynny udzial w owych pikietach, podpisywaniu petycji, teatrach ulicznych – ale laczymy to z radykalizmem.
Wielu z nas, tworzy inne grupy, czasem nawet oficjalne, ale tylko poprzez zlaczenie dwoch drog w jedna calosc, mozna osiagnac cel.
Naszym celem jest poszanowanie Zycia na Ziemi.
INNE GRUPY OPORU.
Nie istniejemy tylko jako ALF. Nasze dzialania sa znacznie szersze. Sa to grupy zajmujace sie szeroko pojetym ekosabotazem, ekoedukacja, tworzeniem zielonego spoleczenstwa, promocja diet
bezmiesnych, dzialaniami kontrkulturowymi, spolecznymi, politycznymi i religijnymi.
ALF-Polska.
Nazwa ta istnieje w Polsce od konca lat 80-tych. Ruch ten przeobrazil sie we Front Wyzwolenia Zwierzat.
Nazwy podobne, ale metody dzialania juz odmienne! Szanujemy FWZ, ale mamy juz wlasna droge.
W pozniejszych okresach powolywano ALF kilkunastokrotnie, az do okresu obecnego – kiedy stal sie na tyle silny, aby moc szerzej zaistniec.
Byc moze, istnieja jeszcze inne grupy oporu, czy nawet osoby, ktore same chca tworzyc ten ‘ruch’. To jest ich wybor, nie bedziemy wchodzic im w droge. Nie szukamy wrogow w srodowisku, z ktorego wyroslismy!
Reprezentujemy ALF na arenie swiatowej; nie wazne, czy sie ktos z tym zgadza, czy tez nie.
Zycie zwierzat i walka o nie, jest znacznie wazniejsza, niz czyjes interesy.
Jako, że książka "Los Buntownika" Marka Griksa jest już skończona i poprawiona, korzystając z życzliwości stron: www.positi.blogspot.com , www.cia.bzzz.net , www.pl.indymedia.org , www.anarchista.org , www.czsz.bzzz.net , http://anarchipelag.wordpress.com , oraz forów: www.wegetarianie.pl/XForum.html , http://an-arche.pl , www.forumveg.pl , http://forum.empatia.pl i innych (jeśli chcielibyście dołączyć do tej listy dajcie znać !) kontynuujemy co poniedziałkowy cykl publikowania najciekawszych rozdziałów książki. Ponadto w każdy wtorek w audycji "Polonia Aktywna" będziemy czytać ją w formie słuchowiska dla tych co czytać nie mogą lub wolą posłuchać.
PS:Wciąż szukamy wydawcy, który by chciał się zająć jej papierową wersją. więcej informacji, fragmentów etc. na www.positi.blogspot.com O to część piąta.("Food Not Bombs") Miłego czytania !!!
| | |
| Marek Kryda : http://www.re.pl | |
| Fascynujący brytyjski dokument "Pig Business" ukazuje globalny wymiar dramatycznych efektów przemysłowej hodowli zwierząt i śledzi wpływ międzynarodowych korporacji na polskie rolnictwo: deficyt demokracji, tysiące świń bez dostępu do światła dziennego, poPGRowski krajobraz biedy wzbogaconej o zapach z wielkich jezior toksycznego gnoju. Po filmie zapraszamy do udziału w dyskusji ze współtwórcą i jednym z bohaterów filmu, Markiem Krydą - specjalistą w dziedzinie zagrożeń ze strony przemysłowej produkcji żywności dla polskiego rolnictwa i środowiska naturalnego. | |
| Fascynujący brytyjski dokument Pig Business ("Świński interes") ukazuje globalny wymiar dramatycznych efektów przemysłowej hodowli zwierząt i śledzi wpływ międzynarodowych korporacji na polskie rolnictwo: deficyt demokracji, tysiące świń bez dostępu do światła dziennego, poPGRowski krajobraz biedy wzbogaconej o zapach z wielkich jezior toksycznego gnoju. "Pig Business" będzie pokazany 23 lutego b.r. w Warszawie w ramach Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Globale, z pokazami filmów zrywających z obrazem świata kształtowanym przez komercyjne media. Traktując film jako punkt wyjścia do dyskusji, Globale ma kształtowac debatę na temat globalnych zależności, nierówności ekonomicznych i społecznych oraz istniejących relacji władzy. Grupy Globale działają na zasadzie otwartego kolektywu dobrowolnie zaangażowanych aktywistów, dziennikarzy, filmowców i entuzjastów kina, pracujących bez formalnych hierarchii i struktur władzy. Pierwsza grupa powstała w Berlinie, obecnie festiwale i pokazy filmów organizują grupy w Peru, Urugwaju oraz w Polsce. Jeśli fundamentem dzisiejszej kultury przemysłowej jest “optymalizacja kosztów”, to pogarda dla środowiska i prawa są jej głównymi filarami. Optymalnym wytworem tej patogennej struktury są międzynarodowe korporacje - właśnie dlatego w świecie zdominowanym przez ponadnarodowy agrobiznes, tradycyjne polskie rolnictwo uznawane jest za problematyczny wyjątek. W odpowiedzi na ten "kłopot", szef największego koncernu wieprzowego w USA przedstawił swoją wizję Polski: pragnie ją zmienić w europejski stan Iowa. Amerykański sen? Zmiana typu hodowli na post-fordowskie fabryki zwierząt, wymagana przez wielki przemysł i wspierana przez publiczne instytucje, oznacza, jak wskazuje Mike Davis, przekształcenie dawnych tradycyjnych zagród hodowlanych w piekło pełne ekskrementów, w którym żyją dziesiątki albo setki tysięcy zwierząt o osłabionym systemie odpornościowym, duszących się od gorąca i od smrodu gnojówki, a za to wymieniających się coraz szybciej czynnikami patogennymi ze swoimi towarzyszami niedoli. Antybiotyki, utrzymujące przy życiu owy zwierzęcy obóz koncentracyjny, są rozwiązaniem bardziej „optymalnym” niż godne warunki hodowli. Zglobalizowany przemysł zdobył też na tyle dużą władzę polityczną, że "optymalizuje" również kodeksy prawa. Po filmie zapraszamy do udziału w dyskusji ze współtwórcą i jednym z bohaterów filmu, Markiem Krydą - specjalistą w dziedzinie zagrożeń ze strony przemysłowej produkcji żywności dla polskiego rolnictwa i środowiska naturalnego. Pig Business (Świński interes) 2009, Wielka Brytania Reż. Tracy Worcester KINO MURANÓW ul. Gen. Andersa 1 Warszawa godz. 20.00 | |
Filmik za główny cel ma przypominać że 20 marca odbędzie się wielka demonstracja w obronie Rozbratu.
To już drugi z opublikowanych wywiadów przeprowadzonych na Rozbracie, w 2008 roku zaraz po szczycie klimatycznym COP 14 w Poznaniu.Jest to też kolejny krok "Ducha Skłoterskiego"(Spirit Of Squatters) w kierunku realizacji reportażu o tym centrum kulturalnym. W przyszłości cztery wywiady mają się złożyć na materiał na krótki inspirujący filmik na temat tego skłotu, jego działalności, obrony itp.
A o to wcześniejszy wywiad:
Miłego oglądania...
Dziś nad ranem doszło do rozwiązania rządu Balkanende. Poszło o to, że lewicowcy żądali by dodtrzymana była obietnica nie wysyłania i nie przedłużania pobytu żołnierzy w Afganistanie, natomiast prawicowcy (pseudo chrześcijanie z CDA) upierali się by kontynuować krucjatę i dalej włazić w dupę USA. Co jeszcze lepsze dla biednych Afganów cała misja stoi pod znakiem zapytania. Więcej napiszemy gdy tylko znajdziemy czas :)
Dnia 15.02.10 po raz kolejny miała miejsce obrona skłotu na Ringdijk 10 przed kolejną próbą eksmisji. W środku zimy Matka z dwojgiem dzieci i dwie inne osoby miały być wyrzucone na bruk. To wszystko na życzenie nowych właścicieli oraz banku Fortis, który trzyma się na nogach dzięki pieniądzom podatników (które - z drugiej strony to nie oni mu je dali). Budynek dalej musiałby stać pusty, bo wciąż nie ma na niego żadnych planów. Mimo tego, że w negocjacjach skłotersi obiecali wynieść się dobrowolnie jak tylko takie plany się pojawią, bank i nowi właściciele woleli ich wyrzucić siłą. By do tego nie dopuścić tym razem przyszło jeszcze więcej obrońców niż kilka dni temu. Przed domem, by ogrzewały oczekujące na policję osoby podpalone zostały deski w metalowych koszach na śmieci. Przechodniom i sąsiadom rozdawane były ulotki mówiące o tragiczności sytuacji, bezwzględności banku oraz zaproponowanych prze skłotersów rozwiązaniach. W środku każdy mógł posilić się gorącą herbatą, kawą i śniadaniem. W sile dwóch kamer, dwóch aparatów i długopisu zjawiły się także media. Kilka razy nachodzili nas policjanci, niby to poprosić byśmy zgasili ogień, a tak naprawdę pewnie bardziej by nas wybadać. Odpowiedzieliśmy, że zgasimy dopiero, gdy będziemy mogli bezpiecznie zpowrotem wrócić do ciepłego domu, a jak na razie potrzebujemy ognia by nas ogrzewał. Około dwunastej zjawił się komornik w towarzystwie gliniarza i stojących w dalu mniej, więcej piętnastu robotników. Gdy zobaczyli nas spiętych razem rękoma i gdy usłyszeli naszą odmowną odpowiedź odeszli z kwitkiem. Po jakimś czasie gliniarz wrócił i oznajmił, że eksmisji dzisiaj nie będzie. Odpowiedzieliśmy, że wejdziemy do domu gdy robotnicy znikną nam z oczu. Dom jak na razie został obroniony.
W Holandii gdy normalni policjanci nie dają rady przeprowadzić ewikcji, najczęściej zostawiają taki dom do tak zwanej fali eksmisji. Wówczas podczas jednego dnia specjalna policja "ME" czasami z armatkami wodnymi, buldożerami, opancerzonymi gliniarzami etc. likwiduje kilka skłotów na raz. Najwcześniejsza fala zapowiadała się za parę miesięcy, a więc do tego czasu matka z dziećmi ma dach nad głową. Oficjalna prasa tym razem zrobiła pozytywny materiał o zdarzeniu i o trudnej sytuacji rodziny. To, wraz z działaniami aktywistów o uzyskanie dla nich mieszkania komunalnego, miejmy nadzieję też jakoś pomoże jej na przyszłość.
A tu filmik z akcji:
Relacja Matki:
Tu możecie przeczytać poniżej wcześniejsze mobilizacje:
W Amsterdamie na skłocie Ringdijk 10 miało miejsce "eksmisyjne śniadanie". Ze względu, że termin do wyprowadzki matki z dwoma dziećmi właśnie mijał tego dnia, wschodnia grupa skłoterskiego wsparcia (kraakspreekuur oost) wraz z mieszkańcami zorganizowała okupację, na którą przybyli skłotersi także z innych części Amsterdamu. Razem w zabarykadowanym domu zorganizowana została całodniowa okupacja, która zakończyła się sukcesem. Skłot został utrzymany !!!
Jednak następna data 15.02.10, przyszły poniedziałek jest jeszcze ważniejszy by stawić opór. Tym razem z komornikami przyjdą policjanci. Jeśli nie dopuścimy do wykonania eksmisji to skłot ma szansę na kolejną sprawę, a nawet negocjacje z nowym właścicielem, a przez to większe szanse na dłuższy żywot. Jeśli i ta obrona się uda w najgorszym wypadku skłot będzie eksmitowany podczas następnej fali ewikcji, czyli przwdopodobnie najwcześniej na wiosnę. Dlatego tego dnia, w przyszły poniedziałek potrzebna jest jeszcze większa mobilizacja i jeszcze większy protest i okupacja. Dlatego tego dnia jeszcze bardziej zapraszamy wszystkich po raz kolejny na śniadanie od 7 rano, obiad i kolację...
solidarność jest naszą siła! My jesteśmy ostatnią barykadą !
Poniżej zamieszczam także poprzednie wołanie o pomoc, które też wyjaśnia trochę sytuację.
| imc | |
| Fortis Bank w Holandii chce dokonać ewikcji rodziny z dwójką małych dzieci podczas zimy. | |
| W grudniu 2009 bezdomna rodzina z dwójką dzieci zajęła porzucony, pusty budynek w zachodniej części Amsterdamu (Ringdijk numer 10). Teraz, Fortis Bank - beneficjant rządowych milionów - chce eksmitować rodzinę, aby móc sprzedać budynek bez żadnych przeszkód. Jest jasnym, że po ewikcji budynek pozostanie pusty, ponieważ nie zostały zaplanowane żadne renowacje. Rodzina zaproponowała iż opuści miejsce bez oporu, jeśli taki plan się pojawi. Bank odrzucił ich ofertę. Kolektyw skłotersów nie akceptuje takiego postępowania i dnia 10 lutego od wschodu słońca (7 rano) będzie pikietował przed domem Ringdijk 10, aby powstrzymać komorników, . Bądź solidarny i pojaw się tam także! Jeśli nie mieszkasz w Amsterdamie, pomóż rodzinie i grupie ją wspierającej poprzez zastopowanie tej bezsensownej eksmisji. Skontaktuj się z Fortis Bankiem i jego partnerami w twoim kraju i powiedz co o tym sądzisz. Zadzwoń do nich, wyślij im list, odwiedź ich biura i daj im poznać swoje zdanie! Fortis Bank Polska kontakt  http://www.bnpparibasfortis.pl/kontakt/kontakt.htm  info@pl.fortis.com | |
Jak pewnie niektórzy z was już wiedzą, 26.03 odbędzie się druga już
Aktualizacja g. 16:25: Sąd zdjął rygor aresztu z oskarżonych. Aktywiści zostaną za półtorej godziny zwolnieni z aresztu i będą dalej odpowiadać z wolnej stopy. Kolejne posiedzenie sądu zostało zaplanowane na 23 marca.
Jak donoszą nasi korespondenci z Belgradu, pod gmachem sądu w Belgradzie, gdzie dziś odbywa się proces 6 anarchosyndykalistów aresztowanymi we wrześniu 2009 roku w Belgradzie pod absurdalnymi zarzutami "terroryzmu międzynarodowego", zebrało się kilkuset protestujących.
Władze przestraszyły się tak dużej liczby protestujących i na salę sądową wpusciły tylko 40 osób - głównie rodziny i dziennikarzy.
We Francji wyciekł tajny raport, który wskazuje na to, że w 1961 r. żołnierze stacjonujący w Algierii byli celowo narażani przez swoich przełożonych na działanie opadów radioaktywnych z próbnych wybuchów jądrowych w celach eksperymentalnych.
Francja przeprowadziła ponad 200 prób jądrowych w latach 1960-1996. Do tej pory, władze zawsze twierdziły, że operacje były bezpieczne dla ludzi. Jednak według ujawnionego raportu, celowo poddawano próbom ludzi, w celu „sprawdzenia fizycznych i psychicznych reakcji ludzi na użycie broni jądrowej”.
W zeszłym roku, parlament przegłosował wypłacenie odszkodowań osobom, które pracowały przy testach jądrowych w Algerii i Polinezji Francuskiej i które cierpiały z tego powodu na zdrowiu. W próbach uczestniczyło około 150 tys. ludzi.
Minister obrony Herve Morin zareagował na raport o celowych eksperymentach na ludziach stwierdzeniem, że “Nie można oceniać tych wydarzeń z dzisiejszego punktu widzenia. To były inne czasy”. Prawdą jest to, że podobne eksperymenty na ludziach przeprowadzały też władze USA i ZSRR.
Program z 09.02.10
na "Polonię Aktywną" musisz "przewinąć" na ostatnią godzinę.
Jeśli chcesz ściągnąć lub zembedować program wejdź na:
Aktualizacja 16 lutego: Wczoraj w Ankarze, odbył się sąd w sprawie Volkana i 18 innych antymilitarystów. Oskarżeni bronili się sami. Sąd uwolnił Volkana z aresztu i przełożył sprawę na 1 kwietnia. Volkan gorąco dziękował wszystkim, którzy zorganizowali demonstracje solidarnościowe w jego obronie.
O akcjach solidarnościowych z Volkanem Sevincem już pisaliśmy na CIA. W Istabule i w Ankarze setki osób wzięły udział w demonstracjach. W Istambule jedna osoba została zatrzymana więc protestujący pikietowali także pod komisariatem.
W Turcji służba wojskowa jest obowiązkową. Volkan został aresztowany podczas demonstracji solidarnościowej z aresztowanym antymilitaristą, więc akcja także była demonstracją przeciwko represjom wobec antymilitaristów.
Jako, że książka "Los Buntownika" Marka Griksa jest już skończona i poprawiona, korzystając z życzliwości stron: www.positi.blogspot.com , www.cia.bzzz.net , www.pl.indymedia.org , www.anarchista.org , www.czsz.bzzz.net , http://anarchipelag.wordpress.com , oraz forów: www.wegetarianie.pl/XForum.html , http://an-arche.pl , www.forumveg.pl , http://forum.empatia.pl i innych (jeśli chcielibyście dołączyć do tej listy dajcie znać !) kontynuujemy co poniedziałkowy cykl publikowania najciekawszych rozdziałów książki. Ponadto w każdy wtorek w audycji "Polonia Aktywna" będziemy czytać ją w formie słuchowiska dla tych co czytać nie mogą lub wolą posłuchać.
PS:Wciąż szukamy wydawcy, który by chciał się zająć jej papierową wersją. więcej informacji, fragmentów etc. na www.positi.blogspot.com O to część czwarta.("Brutalny Napad Policji") Miłego czytania !!!
To był chyba wtorek. Właśnie dziś była pierwsza miesiączka knajpy „Skłoterskiej”, czyli mijał pierwszy miesiąc od jej założenia. Ogólnie działalność rozwijała się bardzo dobrze. Wszystko szło w pożądanym kierunku. Nawet ostatnio udało mi się zdobyć magnetofon, który podłączałem pod naładowany akumulator, dzięki czemu grała muzyka. Gdy było dla kogo, rozpalałem w piecu, żeby było ciepło. Raz w tygodniu ktoś grał akustyczny koncert, a raz były małe czad-giełdy. Knajpa zyskała sobie już nawet stałych bywalców, którzy nie zważając na skromne warunki woleli przychodzić tutaj, by poczuć punkowy, niezależny klimat, niż siedzieć w smętnych, drogich barach. Coraz więcej ludzi przychodziło do Skłoterskiej. W piątki i soboty spokojnie sprzedawałem dwie kraty, więc zwykle browary musiałem dokupywać później w nocnym sklepie.
Jedyne co mnie martwiło, to ostatnie włamania do knajpy. Zdarzyły się już dwa razy i chociaż nic nie zginęło, to trochę rzeczy zostało zniszczonych. Najbardziej zabolało mnie to, iż zniszczyli moją gitarę – główne źródło mojego utrzymania, a zarazem najcenniejszą rzecz jaką posiadałem.
- Jak ktoś mógł zrobić takie chamstwo? Po co ? Co za po…ne drechy. Niech ja ich tylko dorwę!- tak sobie rozmyślałem płacząc nad kolejną tragedią w moim życiu. Nie chcąc, by włamania się powtórzyły, oraz z zamiarem ukarania sprawców, tymczasowo nocowałem w knajpie, a nie na moim mieszkalnym skłocie- „Rzeczywistości”, na ulicy Dolnej.
Położyłem się spać około północy. Z początku nie mogłem zasnąć, lecz w końcu mi się to udało. Obudziło mnie głośne walenie do drzwi. Nie nazwałbym tego zwyczajnym pukaniem. Ktoś próbował wykopać drzwi. Niewiele się zastanawiając, w jedną rękę chwyciłem rurę, a w drugą krzesło i krzycząc podbiegłem do drzwi :
- Tym razem wam pokażę sku…ysyny, złodzieje !!! - już miałem otworzyć zamek i „powitać” intruzów, lecz moja ręka zastygła na zasuwie. Oblał mnie blady strach, a myśli panicznie zaczęły kołatać po głowie. „Cholera, oni cały czas nieprzerwanie kopią. Nie podziałały na nich moje słowa i groźby. Nawet na chwilę nie przerwali kopania. Przecież normalni złodzieje po czymś takim daliby sobie spokój i uciekli. Cholera! To jacyś psychole. Kur… ! Co ja mam robić?!”
- Czego ode mnie chcecie?! Jestem biedny. Zostawcie mnie ! – zacząłem prosić przestraszony, na co usłyszałem krótkie:
- Zabijemy cię!
„O kur… To naprawdę psychole! Cholera! Co ja mogę zrobić? Może ktoś mnie usłyszy?!” – myślałem gorączkowo. Teraz bałem się już nie na żarty. Szybko pobiegłem do najbliższego okna, otworzyłem je i zacząłem się wydzierać, z nadzieją w głosie:
- Ludzie! Pomocy! Chcą mnie zabić! Pomocy!!! – usłyszałem tylko trzask pękniętych drzwi. Z rozpaczą stwierdziłem, że to nie ma sensu. Wszyscy już śpią. Najbliższa kamienica znajduje się niedaleko ale nikt mnie nie słyszy! Jestem tu sam. Jeśli mnie zabiją, to nikt ich nawet nie zobaczy. Bez świadków będą mogli zrobić ze mną co zechcą! Modliłem się do Boga o pomoc.
Młodziutka, szczenięca Papryka usiłowała schować się przed hałasem. Ja patrzyłem jak drzwi coraz bardziej pękają, pod ciosami kolejnych kopnięć. Strach narastał we mnie cały czas. Cholera. Nie wiem, czy kiedykolwiek w życiu aż tak się bałem.
“Boże, proszę! Niech mnie nie zabiją. Przecież muszę żyć dla Janki i mej córki Nei. Boże, ocal mnie dla nich!” – modliłem się w myślach. Miałem śmierć przed oczyma. Mimo strachu z powrotem wziąłem do rąk krzesło i rurę. Stałem przed drzwiami i przyglądałem się jak drzwi stopniowo ulegają pod naporem intruzów. Najpierw pękły na pół, lecz nie poddały się jeszcze. Potem pojawiło się pęknięcie na górze, później na dole. Po chwili przez szczelinę dało się zauważyć białe, ostre światło latarki.
„Czyżby zabójcy profesjonaliści ?” – pomyślałem ze zgrozą. Kopnięcia nie ustawały nawet na pięć sekund. Po chwili zobaczyłem, jak zamek z mocną, grubą zasówą powoli wygina się, jakby był z masła. To był już jego koniec. Teraz stanąłem twarzą w twarz z napastnikami. Jakież było moje zdziwienie, gdy w drzwiach zobaczyłem …
… ubranego na czarno gliniarza. Tego się nie spodziewałem. Ze zdziwienia pewnie rozwarłem usta, a mój oręż – krzesło i rura wypadły mi z rąk. Zresztą bez sensu byłoby z nimi walczyć. Nawet jak bym wygrał ( a było ich pięciu ), to pewnie by mnie potem wsadzili na dożywocie. Nie wygrałbym z nimi tym bardziej, że przecież byli uzbrojeni.
W pierwszej chwili nawet trochę się ucieszyłem, że to bastardzi, a nie jacyś nazi-debile, czy jakieś psycho-drechy. Szybko jednak zmieniłem zdanie. Z miejsca, ten pierwszy, który kopał rzucił się na mnie z nożem. Na początek dostałem kosą w rękę, potem z pięści w twarz.
„Cholera. Jeśli gliniarze łamią prawo, to są w stanie zrobić mi wszystko.” – przemknęło mi przez myśl. Czułem, że ocieram się o śmierć i że bardzo prawdopodobnym jest, że zginę. Teraz jedynie w ich litości widziałem mój ratunek. Po kolejnych uderzeniach, które spadały na mnie niczym grad, zacząłem prosić:
- Nie róbcie mi krzywdy! Au! Ja mam żonę i dziecko! Muszę na nie zarabiać! – krzyczałem, lecz ciosy nadal nie ustawały. Ten psychol, który bił, zaciągnął mnie do pokoju, przewrócił, usiadł na mnie okrakiem i uderzał dalej.
- Gdzie masz złoto?! - zapytał po chwili.
- Jakie złoto?! Nie mam żadnego złota! – odpowiedziałem zdziwiony, po czym znów poczułem ciosy na swoim ciele.
- Nie oszukuj. Dawaj złoto! Nie oszukuj! – krzyczał, waląc bez opamiętania w moją twarz.
- Jestem biednym człowiekiem. Przecież nie mieszkałbym tu, gdybym był bogaty! – próbowałem tłumaczyć.
- To gdzie masz narkotyki?! Mów !
- Nie mam narkotyków. Au! Nie jestem narkomanem!
- Kłamiesz! – psychol krzyczał i uderzał dalej.
- Nawet nie stać mnie na ćpanie! Mam na utrzymaniu rodzinę!
- Gówno mnie to obchodzi! Dawaj pieniądze !
- Poczekaj! Nie bij! Au! Mam tu na szyi, w portfelu. – nawet nie próbowałem ściemniać. Życie w tym momencie było najcenniejsze. Psychol nie dał mi nawet zdjąć saszetki. Zerwał ją, raniąc mi szyję. Zachowywał się niczym ćpun, bo może tak naprawdę nim był. Gorączkowo zaczął przeglądać mój portfel. Wszystko, co nie było obiektem jego zainteresowania wyrzucał na podłogę: karty telefoniczne, kartkę z numerami i adresami, a nawet mój dowód. W końcu znalazł jedynie 10 złotych, bo akurat tylko tyle miałem.
- I co, to wszystko ?! – zapytał z rozczarowaniem.
- Tak. – odpowiedziałem, na co otrzymałem kolejny cios. W tej chwili wszedł inny gliniarz i powiedział do psychola:
- Przerwij na razie. Niech nam otworzy drzwi do innego pokoju.
„Chwila ulgi.” – pomyślałem z radością. Jeden pokój był zamknięty na klamkę, której nie było w drzwiach. Oczekiwali po mnie że go dla nich otworzę. Na oczach policji chodziłem po pokoju i szukałem czegokolwiek co mogłoby zastąpić klamkę. Teraz dokładniej mogłem obejrzeć ich twarze. Chciałem zapamiętać każdy szczegół, bo mogłoby mi się to kiedyś przydać w sądzie, przy ewentualnym oskarżeniu. Gdy dostrzegłem, że jedna z osób jest kobietą, doznałem szoku.
„Jak kobieta może brać udział w takim okrucieństwie?” – zadawałem sobie pytanie. Strach paraliżował moje myśli, a oni do tego docinali tekstami:
- Co, policja Ci się nie podoba ty pie…ny punku ?
- My Ci pokażemy co to jest przemoc policji! – jeden z nich nawiązał do dużego transparentu wiszącego na ścianie, na którym widniało hasło: „Stop przemocy policji“, oraz namalowana była przekreślona ręka gliniarza, z policyjną pałą. Teraz sobie skojarzyłem, że to być może on był głównym powodem ich wściekłości.
W końcu udało mi się znaleźć nóż kuchenny, którym chciałem otworzyć drzwi. Gdy zobaczył to bastard, który zapowiedział mi przemoc ( nazwijmy go muzykiem ), uderzył mnie w głowę i wytrącił mi narzędzie z ręki.
- Co, z nożem na policjantów? Chciałeś nas pozabijać, tak ?
- Chciałem otworzyć nim drzwi- tłumaczyłem.
- To na drugi raz się zapytaj, czy możesz otworzyć drzwi nożem.
Stanąłem bez ruchu wku…ny i zdezorientowany zaistniałą sytuacją, aż jeden policjant, ten który przerwał psycholowi robotę (nazwijmy go Blondexem), rzekł:
- Otwórz do ch… te drzwi! – zrobiłem to nożem z obawą, iż znów dostanę karę za „napaść na gliniarza z kosą w ręku“. Na szczęście zależało im chyba na obejrzeniu pokoju, bo tym razem mi nie dowalili. Rozglądając się weszli do pomieszczenia. Gdy dostrzegli, że nic szczególnego nie ma, zrobili demolkę, po czym wrócili do pokoju biurowego.
- O, masz już drugą gitarę. – powiedział Muzyk, przez co stało się pewne, kto zniszczył mi poprzednią.
- O, tutaj jest jeszcze jedna – Psychol wskazał na kolejną gitarę , która nie była jeszcze do końca zreperowana.
- No to sobie pogramy – stwierdził Muzyk, siadł na ławce i zaczął grać.
„Cholera ! Nigdy bym nie przypuszczał, że gliniarz, a do tego taki cham, mógłby umieć grać na gitarze. Zawsze sobie wyobrażałem, że ci, którzy uczą się grać na gitarze są wrażliwi i równi.” Teraz ten głupawy stereotyp legł w gruzach. Zresztą, w bonheadzkich kapelach też przecież grają gitarzyści, więc było to tylko złudzenie.
- Przecież na tym się nie da grać – rzekł i zamienił zepsutą gitarę na dobrą. – O, ta już lepsza – stwierdził i zaczął grać, co prawda nie najlepiej. Były to jakieś ogniskowe melodie. Gdy tamten grał, Blondex zażądał ode mnie dowodu.
- Nie mam przy sobie. Został wysypany na podłogę w tamtym pokoju, wraz z całą zawartością mojego portfela.
- To idź po niego. – rozkazał i ruszył za mną. Z pośród porozrzucanych kart telefonicznych, papierów, zdjęć itp.znalazłem mój dowód i dałem Blondexowi. Po chwili wróciliśmy do reszty policjantów. Muzyk jeszcze grał, a pozostali szperali, gdzie się da. Psychol dostrzegł butlę gazową i odpalił ją na cały zycher. Blondex zaczął mnie przepytywać z dowodu, by sprawdzić, czy rzeczywiście należy do mnie.
- Jak się nazywasz? Imię ojca? Data urodzenia? Adres zamieszkania? - pytał raz za razem, a ja odpowiadałem mu, zgodnie z prawdą.
- Pochodzisz z Siedlec ?
- Tak.
- To co tutaj robisz ? – zapytał zszokowany, jakby to było dziwne, że ktoś wyemigrował do Warszawy.
- Zarabiam na rodzinę. – „spowiadałem” się dalej.
- Tutaj? Nie możesz u siebie ? – zapytał, z oburzeniem lokalnego rasisty.
- Niestety, w moim mieście nie ma wolnych miejsc pracy.
- A tutaj co robisz?
- Gram na gitarze.
- Żebrzesz ?
- Gram na gitarze. – powtórzyłem stanowczo.
- A jakiej muzyki słuchasz? Pewnie punka? – dodał z pogardą Muzyk.
- Różnej. – odpowiedziałem.
- Włącz magnetofon, zobaczymy.
W magnetofonie był Fate, więc pomyślałem, że przyczepi się też do muzyki. Trafiłem wesoły kawałek- „Ska”, który zupełnie nie pasował do grozy sytuacji.
- Ooo… Nawet da się słuchać. – stwierdził Muzyk ze zdziwieniem.
- Szybko załatwiłeś sobie nowe gitary. – zauważył tym razem Psychol.
- Nie na długo. Ha! Ha! Ha! – złowieszczo zaśmiał się Muzyk, a Psychol złapał gorszą gitarę za gryf i zamachnął się, w momencie kiedy ja rozpaczliwie prosiłem.
- Proszę, nie psujcie mi jej. Nie będę miał jak wyżywić rodziny! Bądźcie ludźmi! – niestety, moje prośby nie przyniosły żądanego rezultatu. Zostały przerwane przez psychola, który bezlitośnie roztrzaskał pudło gitary na mojej głowie. Ani się otrząsnąłem, to samo zrobił Muzyk z instrumentem, na którym przed chwilą pogrywał. Byłem zrozpaczony i obolały. Nie mogłem pojąć ich okrucieństwa i bezwzględności. Straciłem kolejne źródło utrzymania. Kto mi teraz da gitarę, skoro moi wszyscy znajomi, którzy posiadali takowy instrument pomogli mi ostatnio, a ich własność roztrzaskała się przed chwilą na moim łbie. Z przerażeniem zastanawiałem się, czy uda mi się przeżyć tę tragedię. Mieli niezły ubaw z tego, że rozwalili mi instrumenty. Bałem się. Wszystko wskazywało na to, że oni rzeczywiście chcą mnie zabić. Naiwność i nadzieja mówiły mi: „Co ty. Przecież to są policjanci, nie mordercy. Zalazłeś im za skórę, więc chcą cię tylko przestraszyć.” Niestety, fakty mówiły zupełnie co innego. Papryka gdzieś schowała się, jak kopali w drzwi i od tamtej pory nie wychodziła.
- I tak były kiepskie. Haha! – stwierdził rozbawiony Muzyk.
- Nie będzie grania.
- Eee tam. Gra jeszcze magnetofon. – cieszyli się, gdy ja z każdym słowem coraz bardziej nienawidziłem tego co robili. Ile bym dał, żeby stanąć z nimi do walki, mając równe szanse. Niestety. Byłem sam, bezsilny i ogarnięty niemocą. Ukradkiem zapytałem kobiety:
- Jak pani może patrzeć na to, a co dopiero uczestniczyć w takim okrucieństwie?
- Nie jestem kobietą. – postać odparła oburzonym, męskim, basowym głosem, a ja nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Ukradkiem przyjrzałem się bardziej i stwierdziłem, iż może to jest naprawdę facet. Niestety, naszą rozmowę usłyszał Muzyk, który nie wiadomo po co, od jakiegoś czasu podgrzewał na gazie metalowy pręt.
- Obrażasz naszego kolegę? Zaraz z ciebie zrobimy kobietę!
- Proszę. Nie róbcie mi krzywdy! Ja mam żonę i dziecko!
- A miałeś kiedyś rozgrzany pręcik w dupie ?
Gdy to usłyszałem, nogi się pode mną ugięły i momentalnie zalałem się zimnym potem. Teraz już byłem pewien, iż chcą mnie zabić. Miałem zginąć śmiercią, która nie należała do przyjemnych.
„Co za chory umysł mógł wymyślić taką torturę?! Co za psychole! Muszę się ratować. Musi mi się udać! Znając teren, wybiegnę z budynku dużo szybciej, niż oni. Może uda mi się dobiec do najbliższego wieżowca. Na otwartej przestrzeni mnie nie zabiją, będą bali się świadków. W bloku tym bardziej. Najgorsze, że zostawię Paprykę, ale może jej nie znajdą. Może psa nie zabiją... Ku...a… Nic nie mogę zrobić! Boże pomóż!” – myśli miałem chyba z tysiąc na sekundę.
W takich chwilach człowiek pracuje na najwyższych obrotach. Musi dać z siebie wszystko, a nawet więcej. Dużo więcej. Spostrzegłem, że droga do drzwi jest wolna i najszybciej jak tylko mogłem, a może jeszcze prędzej dałem dyla. Na klatce było ciemno lecz to dawało mi tylko przewagę. Ja przez miesiąc zdążyłem dokładnie poznać drogę – gliniarze nie. Każde pół piętra brałem jednym skokiem, chociaż miało po sześć schodków. Skacząc ani razu nie zatrzymałem się na ścianie. Łapałem się poręczy i skakałem dalej w przeciwnym kierunku. Z tą szybkością mógłbym pewnie bić rekordy. Jednym ruchem zatrzasnąłem za sobą drzwi by zyskać choć te parę sekund, które gliniarze stracą na ich otworzenie. Potem biegłem do oddalonych o jakiś kilometr bloków. Po jakichś, może dwustu metrach usłyszałem głośne:
- Stój! Bo strzelam ! - nawet nie zwolniłem. Przecież właśnie przed śmiercią uciekałem. Jakże miałbym się jej poddać. Na otwartej przestrzeni miałem szansę, że w ogóle nie wystrzeli z obawy na przypadkowych świadków. W zamkniętym pomieszczeniu nie wierzyłem w litość tych gliniarzy psychopatów. Nie po tym co mi zrobili i co usłyszałem. Na wszelki wypadek robiłem niespodziewane ruchy i skręty oraz biegłem jak najszybciej by jak najbardziej zwiększyć dystans. Tylko raz się obejrzałem gdy usłyszałem głośne:
- Ku...a je...na ! - to Psychol wywrócił się na lodzie. Po tym może zaprzestał pościgu. W końcu dobiegłem do bloku. W duchu modliłem się tylko aby drzwi klatki były otwarte. Cholera ! Pie...ony domofon! Zamknięte. Uciekam więc dalej. Pobiegłem za blok i widzę drugą klatkę. Na szczęście otwarta. Wbiegam od razu na schody i biegnę ile sił do góry. Zatrzymałem się dopiero na czwartym piętrze. Nasłuchuję, czy nikt mnie nie goni. Coś jakby ktoś wchodził do klatki. Cholera! Będą mnie szukać! Muszę się gdzieś ukryć. Myśli znowu panicznie zaczęły biegać mi po mózgu. Pukam do pierwszych lepszych drzwi:
- Kto tam? - usłyszałem standardowe pytanie po chwili dłuższego stukania. Na to pokrótce zacząłem opowiadać moją historię zastępując „policjantów” „bandytami”, co z resztą nie mijało się z prawdą. Jakbym użył pierwszego słowa podejrzewam, że mało kto by mi uwierzył, a tym bardziej pomógł. Prędzej by mnie uznał za przestępcę. Cały czas mówiłem przez zamknięte drzwi, a osoba za nimi prawdopodobnie obserwowała mnie przez judasza.
- Boję się, że mnie gonią. Już mnie zranili. - pokazałem zakrwawioną dłoń. - Czy mogę się u Państwa ukryć przez chwilę? - zakończyłem proszącym głosem.
- Idź Pan zadzwoń na policję. Policja jest od tego.
- Ale ja nie mam telefonu.
- Ci obok mają. - padła odpowiedź, po której zacząłem pukać w sąsiednie drzwi. Nikt nie odpowiada. Pukam do następnych. Po usłyszeniu „Kto tam?” w końcu ktoś otworzył mi drzwi. Pokazuję zakrwawioną rękę i mówię:
- Gonią mnie bandyci, zranili mnie. Czy mogę się schronić na chwilę, opatrzyć rękę oraz zadzwonić ?
- Ale ja nie mam telefonu.
- To niech pan mnie chociaż wpuści do środka. Nie rozumie Pan, że się boję i że muszę opatrzyć rękę ?
- Ja panu nic nie poradzę. Musi Pan zadzwonić na policję albo po karetkę. Ci naprzeciwko mają telefon. Lepiej do nich Pan pójdzie.
- Ale u nich już byłem i nikt tam nie odpowiada.
- Nic Panu nie poradzę. Ja nie mam telefonu. - po czym zamknął drzwi, a ja ze łzami w oczach powiedziałem:
- Jezus kiedyś powiedział: „Wszystko cożeście uczynili najmniejszemu z braci moich, mnie żeście uczynili.” Pseudo katolicy.
Wszyscy pewnie pójdą w niedzielę do kościoła i wszystko będzie w porządku. Zupełna znieczulica. Czułem, że gliniarze mogliby mnie zabić na oczach tych wszystkich ludzi i nikt by na to nie zareagował.
Podszedłem do schodów i zacząłem nasłuchiwać, czy mnie nie gonią. Nic nie było słychać. Obszedłem wszystkie okna i sprawdziłem, czy na dole nie stoi jakaś „suka policyjna”, czy nie kręcą się jakieś bastardy. Na szczęście nic takiego nie zauważyłem. Postanowiłem odczekać jakieś 10-15 minut, potem zadzwonić do kogoś i opowiedzieć całą sytuację na wypadek, gdyby jednak nie daj Boże coś mi się stało. Po jakiś piętnastu minutach odważyłem się wyjść z klatki. Szybkim krokiem, nie za prędko, by nie wzbudzać podejrzeń, ruszyłem w stronę przeciwną niż, z której przybiegłem. W kierunku „Rzeczywistości”- skłotu na Dolnej, gdzie głównie mieszkałem.
Obok parku najpierw usłyszałem, a potem zobaczyłem dwóch gości zjeżdżających na desce po śniegu. Ja - człowiek szukający pomocy nie przebiera za bardzo w środkach lecz sprawdza każdą napotkaną możliwość podania mu ręki. Podszedłem więc do nich i opowiedziałem im całą sytuację tak jak wcześniej zatajając fakt, iż napadający mnie bandyci byli gliniarzami. Jednak gdy zaczęli mi się dziwić czemu nie pójdę z tym wszystkim na policję. Odpowiedziałem im w końcu:
- Bo to oni byli policjantami.
- Jak to? - zapytali zdziwieni.
- Tak. To właśnie policjanci mnie napadli.
- Byli ubrani jak policja?
- Tak.
- Może to byli poprzebierani policjanci?
- No przestępcy czasami się przebierają za policję – wtrącił drugi.
- Ale to byli na prawdę gliniarze. Przecież przestępcy nie interesowaliby się moim dowodem. Nie zadawaliby dociekliwych pytań. Zrobiliby swoje bez tego wszystkiego. - próbowałem ich dalej przekonać.
- No co ty ? Po co policja miałaby cokolwiek robić ?
- Nie wiem. Może chcieli się zemścić za wiszący na ścianie transparent przeciwko przemocy policji.
- No co ty ? Przecież wielu ludzi ma u siebie w domach jakieś teksty na policję i ich za to nie zabijają. - Ci dalej tkwili przy swoim, więc przestałem ich przekonywać, że mówię prawdę i od razu przeszedłem do sedna sprawy, o co mi chodzi.
- Dobra. Nie ważne, czy to byli bandyci, czy policja. Moglibyście proszę tam pójść ze mną po mojego psa ?
- No co ty ? Żeby nas też chcieli zabić ?
- Przecież nie musielibyście tam wchodzić do środka. Wystarczy żebyście spojrzeli na mnie i zaczekali, aż wrócę, a jakbym nie wrócił, to byście nagłośnili sprawę, zadzwonili na pogotowie, straż pożarną itp.
- No co ty ? Powinieneś zadzwonić na policję. Przecież to byli na pewno bandyci. Policja takich rzeczy nie robi.
Widząc, iż nie ma szans by ze mną poszli wysępiłem od nich kartę telefoniczną i poszedłem w swoją stronę. Gdy odchodziłem ze łzami w oczach słyszałem jak powrócili do swej beztroskiej zabawy, jak znowu się śmieją tak jakby nic się nie stało. Bo dla nich też nic się nie stało. Zabawa dla nich toczyła się dalej. Pisząc ten rozdział teraz i biorąc pod uwagę niedowierzanie zwykłych ludzi w przestępczość policji zdaje sobie sprawę, że większość ludzi weźmie tę historię jako wyssaną z palca. Jednak żywię nadzieję, że niektórym pomoże otworzyć oczy. Być może niektórzy z Was usłyszą jedną z podobnych historii, które zdarzają się wcale nie tak rzadko. Nie usłyszysz ich jednak nigdy w TV, radio. Nie przeczytasz ich w prasie. Cały ten system kreuje policję jako stróża prawa i porządku przez co unika, a wręcz zakazuje wytykania i wywlekania ich wad. Jednak My wszyscy, aktywiści, skłotersi, ludzie ulicy, bezdomni i wszyscy Ci, którzy chociażby swym ubiorem odstępują od powszechnie przyjętych norm wiemy, iż najwięksi przestępcy to policjanci. Być może dzieje się tak dlatego, że prawo to „dziwka, która służy bogatym”, a policjanci to element systemu, który ma za zadanie chronić tych uprzywilejowanych u władzy przed biednymi oraz tych wpasowanych, podporządkowanych systemowi przed tymi, których podporządkować się nie da.
Kiedyś anarchiści zrobili bardzo trafny plakat. Zdobiło go hasło: „Chcesz mordować, kraść, gwałcić, rabować i zabijać bezkarnie ? Wstąp do nas ! - Policja i wojsko.” Rzeczywiście. Bastardy prawie nigdy nie są ukarani za ich przestępstwa. Gliniarz który zabił policyjną pałą uciekającego trzynastoletniego Przemka podczas zamieszek z kibicami mimo, że wywołało to masowe protesty zwykłych ludzi i zjednoczonych kibiców mimo, iż głośno było o tym w mediach mimo, że zdarzenie to zbulwersowało całe społeczeństwo to sprawca nigdy nie został ukarany. Jedyne co go spotkało to krótki pobyt w zakładzie psychiatrycznym, po którym morderca dostał dożywotnią rentę - nagrodę za zabójstwo.
Zwabieni tą bezkarnością do policji trafiają często nieodpowiedzialni ludzie: psychopaci i zakompleksione dupki, którzy za małolata zawsze byli gnojeni. W mundurze czują się kimś lepszym, kimś kogo każdy ma się słuchać, a jak nie to mają wspaniały pretekst by w imieniu prawa i porządku się wyżyć, wyładować swoją agresję i popisać się przed równie skrzywionymi psychicznie jak on kolegami. Jak to się umie przyp...ć pałą. Jakim się jest wielkim i ważnym gnojąc każdego, który nie koniecznie jak ja wówczas zrobił cokolwiek złego. Bo, czy wywieszenie transparentu „Stop przemocy policji” może być czymkolwiek złym ? Jeśli ta przemoc istnieje to dlaczego ma się nie być przeciwko niej ? By mogli sobie ją dalej stosować przy zamkniętych oczach, uszach i ustach wszystkich innych ? Zrozumiałbym może urażenie się jakiegoś policjanta, który jest w porządku ( bo i tacy się zdarzają, choć szkoda, iż tak rzadko ) i stara się nie używać przemocy jeśli nie jest to konieczne. Jednak ten zapewne raczej by mnie poprosił o zmienienie hasła na „Stop przemocy niektórych policjantów.”, a nie utwierdzał mnie w mym przekonaniu poprzez stosowanie kolejnej brutalności.
Gdy oddaliłem się na bezpieczną w miarę odległość odważyłem się wyjść na drogę główną, by stamtąd zadzwonić i opowiedzieć całą sytuację na wypadek, gdyby ( odpukać ) coś mi się stało, by wszystko wówczas było wiadome. Bym nie zaginął bez śladu. Na szczęście miałem przy sobie kartę z jednym albo może nawet dwoma impulsami. Notes z numerami telefonów został wyrzucony przez Psychola na Skłoterskiej. Pozostały mi więc jedynie numery, które miałem w pamięci. Do Janki zadzwonić nie mogłem, bo by się pewnie zamartwiła na śmierć. Nie pamiętałem żadnych numerów warszawskich więc pozostało mi jedynie zadzwonić do Wandy, siostry Janki. Obudzoną poprosiłem by koniecznie oddzwoniła na numer budki, bo nie mam już prawie nic na karcie a mam dużo do powiedzenia. W skrócie opowiedziałem jej całą historię zaznaczając, że jeśli nie zadzwonię za kilkanaście godzin znowu, to znaczy, że coś mi się stało i całą sprawę trzeba nagłośnić. Słuchając mnie była wstrząśnięta, przejęta i zszokowana. Poprosiłem ją także by mi obiecała nic nie mówić Jance aż sam z nią na ten temat nie porozmawiam.
- No co ty. Dobrze, że do niej nie zadzwoniłeś, bo Janka to by się o Ciebie bała, że ja nie wiem.
- No sama rozumiesz. Dobra. To ja będę kończył. Teraz muszę odzyskać Paprykę.
- I co ? Wrócisz po nią ?
- Muszę. Przecież jej nie zostawię.
- A jak oni czekają tam na Ciebie ? Jak Cię złapią ?
- Nie wiem. Chyba pójdę najpierw poproszę w przychodni. Może ze mną pojadą.
- No miejmy nadzieję.
- Będzie dobrze! Dobra. To ja kończę.
- No to trzymaj się. Powodzenia. Będę czekać na telefon. Nie zapomnij zadzwonić.
- To cześć. Trzymajcie kciuki.
- No. Cześć.
Po rozmowie z Wandą szybkim krokiem, bocznymi uliczkami udałem się w kierunku szpitala. Powoli rozglądałem się dookoła by szybciej zobaczyć policję niż zostać przez nich zauważonym.
Bezpiecznie udało mi się dotrzeć do szpitala, gdzie zamiast poprosić o opatrzenie ręki, zacząłem opowiadać sytuację po raz kolejny zatajając fakt, że bandyci byli gliniarzami. Na końcu opowieści w trakcie, której pielęgniarka, ochroniarz i jakiś lekarz patrzyli na mnie jak na idiotę myśląc pewnie „Po co on nam to wszystko opowiada ?” poprosiłem ich:
- Teraz tam został mój pies, a ja boję się po niego wrócić. Proszę, czy mógłby ktoś tam ze mną pojechać ? - zapytałem naiwnie.
- My się zajmujemy ratowaniem ludzi, a nie psów.
- No ja rozumiem. Ale niech Państwo spróbują mnie też zrozumieć. Ten pies to mój najlepszy przyjaciel. Proszę pomóżcie mi. - prosiłem już ze łzami w oczach.
- My nie jesteśmy od tego. Może zadzwoń na policję.-znowu zaproponowano mi jedno z najgorszych rozwiązań.
- Już próbowałem jednak oni też mnie olali.-tym razem nieco skłamałem by nie powtarzać sytuacji z narciarzami.
- To już nie nasza wina.
- Jak tu szedłem miałem nadzieję, że mogę na Was liczyć jako na dobrych ludzi. Proszę nie dajcie mi się zawieść. - teraz coś we mnie pękło i rozbeczałem się już na dobre.
- My jedynie możemy Panu opatrzyć rękę. - stwierdził lekarz.
- Ale w tym momencie ratowanie psa jest dla mnie ważniejsze. Ja mogę cierpieć.- mówiłem dalej płacząc.
- Jeśli nie chce Pan byśmy Panu opatrzyli rękę to proszę niech Pan opuści teren szpitala.
- Proszę Was. Okażcie serce, pomóżcie mi ! - teraz to już chyba błagałem przez łzy. Jako, iż sam nie kwapiłem się do wyjścia, wyprowadził mnie ochroniarz.
- Chłopie, czegoś ty się naćpał ? - zszokował mnie swym pytaniem na odchodne.
- Co ?! Ja naćpał ?? Ja jestem przeciwny braniu narkotyków.-zaprzeczyłem.
- Taaa... Akurat.-odparł z niedowierzaniem, a zamykając drzwi jeszcze zagroził.
- Lepiej już tu dzisiaj nie wracaj.
Odszedłem więc zrozpaczony, zawiedziony i ze łzami w oczach. Na pomoc innych nie miałem co liczyć, więc po Paprykę musiałem zaryzykować pójść samemu. Poprzemykałem więc bocznymi uliczkami z powrotem w stronę Skłoterskiej. Gdzieś w okolicy knajpy spotkałem parę młodych ludzi. Po raz kolejny streściłem im historię, po raz kolejny zatajając fakt, że bandyci byli gliniarzami. Skończywszy poprosiłem :
- Ja teraz muszę iść po szczeniaka, którego tam zostawiłem i mam do Was ogromną prośbę. Bardzo boję się tam wracać i chcę byście poczekali na mnie na zewnątrz. Czy moglibyście to dla mnie zrobić?
- Chyba moglibyśmy ?-chłopak spojrzał pytająco na swoją dziewczynę.
- No pewnie. - na szczęście oboje się zgodzili.
- Dzięki. Jeślibym nie wrócił za minutę to znaczy, że coś mi się stało. Zadzwońcie proszę na pogotowie, potem na policję i opowiedzcie co się stało. Jak będziecie dzwonić na policję, to nie zapomnijcie proszę dodać, że o wszystkim dowie się prasa. Dobra ?
- Dobra.-oparł gościu.
- Jeszcze chciałbym byście zadzwonili także do mojej koleżanki. Tutaj jest jej numer oraz karta.
- Kartę mamy.-zaoferowała dziewczyna.
- Wielkie dzięki! Zaraz wracam.-odparłem z nadzieją i ruszyłem w stronę Skłoterskiej. W miarę zbliżania się strach narastał we mnie coraz bardziej. Myśli coraz bardziej zaczęły się gmatwać. Narodził się dylemat: „Czy będąc ojcem mam prawo ryzykować życie dla psa ?” To bardzo trudne pytanie mało co nie zawróciło mnie z drogi. Me wątpliwości i strach w końcu zostały zwyciężone przez wiarę w pomoc Boga oraz argumenty: „Przecież Papryka uratowała mi życie. Jakże mógłbym ją teraz opuścić ?”, „Jakże będę dalej żył ze świadomością, że ją opuściłem ?” Przed wejściem na skłot przeżegnałem się i w duchu pomodliłem się : „Boże, proszę, żeby nic jej nie zrobili i by nic mi się nie stało. Dla mojej córki, dla Janki.”
Bezszelestnie wszedłem do środka. Przez chwilę ponadsłuchiwałem, czy nikogo nie ma w środku. Cisza. Z największą ostrożnością udałem się na górę i wszedłem do pomieszczeń knajpowych. Wszystko zastałem poroz...ane. W pierwszej chwili rozpacz. Nigdzie nie widzę Papryki. Gdy jednak dokładniej się rozejrzałem, zobaczyłem ją wtuloną i schowaną pod przewróconym fotelem. Kamień spadł mi z serca. Szybko wziąłem ją na ręce i przytuliłem. Cała drżała i zaczęła smutno popiskiwać tak jakby się skarżyła. Być może przestraszyła się całą tą sytuacją. Być może dostała parę kopów od skur...i. Jednak dobrze, iż chociaż jej nie zabili. Byłem szczęśliwy i wzruszony, że żyje. „Boże dziękuję Ci, że nic jej się nie stało.”
- Już wszystko dobrze Papryczko. Wszystko dobrze.- głaszcząc uspokajałem sunię.- Już nigdy Cię nie zostawię. Przepraszam ale musiałem ratować swoją skórę. Już nigdy Cię nie zostawię.- obiecałem.
Nie było to miejsce ani pora na pieszczoty. Szybko zebrałem z podłogi portfel oraz wysypane z niego papiery i czym prędzej opuściłem Skłoterską.
- Dobrze, że jesteś bo już mieliśmy iść dzwonić.- oznajmił chłopak.
- Wielkie dzięki. Bez Was chyba nie odważyłbym się tam wejść. Bardzo mi pomogliście.
- Nie ma sprawy. Trzymaj się! I uważaj na siebie!- powiedzieli na pożegnanie.
- Miłej nocy. -życzyłem im na pożegnanie po czym rozeszliśmy się w swoje strony. Ja bocznymi uliczkami w kierunku „Rzeczywistości”, oni w stronę przeciwną.
Po drodze zadzwoniłem jeszcze do Wandy, by spała spokojnie. Krótko powiedziałem jej tylko, że odzyskałem Paprykę i że zadzwonię do niej gdy się wyśpię by opowiedzieć jej więcej.
Mimo zniszczonych gitar, mimo zdemolowanych i rozkradzionych sprzętów, mimo straconego miejsca na knajpę, w które włożyłem tyle pracy, mimo tego wszystkiego, szczęśliwy wracałem do domu. Papryka była cała i zdrowa. To było najważniejsze. Tak zwane „szczęście w nieszczęściu.” Co prawda była jeszcze bardzo wystraszona jednak miałem nadzieję, iż nie zostanie jej żaden uraz psychiczny na stałe. Chyba, że niechęć do policji, co wcale by mnie nie zdziwiło.
Po tych wszystkich przeżyciach, byłem tak bardzo zmęczony, że o niczym nie chciałem myśleć tylko o tym by bezpiecznie wrócić do domu, położyć swe zmęczone ciało i w końcu się wyspać. Gdy dotarliśmy do Dolnej, powoli się już rozwidniało. Jak dobrze, iż mamy jeszcze tę „Rzeczywistość”, a w niej mały pokoik i wygodne łóżko. Chyba nigdy przedtem nie doceniałem tak bardzo tego skłotu, gdzie życie czasami bywało bardzo ciężkie.
Przerażająca rzeczywistość ferm świń w Polsce